Paranormale claims en verantwoordelijkheid
Wie spreekt, die draagt
Jarenlang was ik actief in de paranormale wereld, op zoek naar kennis, begrip en de mogelijkheid om anderen te helpen met wat ik zelf had ervaren en ondervonden. Ik was jong en vol hoop, ervan overtuigd dat ik iets kon betekenen voor mensen die antwoorden zochten. Maar al snel ontdekte ik dat deze wereld niet was zoals ik had gehoopt.
In plaats van steun en samenwerking onder collega’s, ontmoette ik vooral weerstand en afgunst. Sommigen respecteerden mijn kunnen, maar velen probeerden mij te vormen naar hun eigen visie. Misbruik lag voortdurend op de loer, in vele vormen. Mensen die mijn energie wilden aftappen, klanten doorschuiven die ze zelf niet konden helpen, vaak omdat die klanten niet konden betalen voor de absurde bedragen die in deze wereld werden gevraagd. Ik zag hoe alles draaide om geld, hoe beurzen uitmondden in een competitie van verdiensten en hoe misleiding, roddel en zelfs seksueel misbruik aan de orde van de dag waren. Dit was niet de spirituele wereld die ik zocht.
Na jaren van observeren en proberen moest ik concluderen dat ik mezelf had teleurgesteld door te geloven in een illusie. Ik had aangenomen dat de paranormale wereld bestond om mensen te helpen, om hen te leren zichzelf te beschermen. Maar in werkelijkheid ging het vaak slechts om uiterlijke schijn en commercieel gewin.
Ondertussen had ik talloze boeken gelezen, luisterprogramma’s gevolgd zoals Het Zwarte Gat en me verdiept in alles van alternatieve geneeswijzen tot numerologie, astrologie en parapsychologie. Maar echt aansluiting bij mijn eigen ervaringen vond ik zelden. Op een gegeven moment werd het me te veel. Ik besloot me volledig terug te trekken, weg uit die wereld waar ik niet langer mee geassocieerd wilde worden. Ik wilde niets meer zien, horen, voelen of ruiken wat met spiritualiteit te maken had. In plaats daarvan richtte ik me op het alledaagse leven en mijn sociale verantwoordelijkheden.
Dit hield ik jaren vol. Pas twintig jaar later realiseerde ik me dat niet alleen anderen verwachtingen van mij hadden gehad, maar dat ik zelf ook onbewust verwachtingen had gecreëerd. Ik raakte steeds verder van mezelf verwijderd, tot therapieën me langzaam weer dichter bij mijn kern brachten. De laatste therapie was zo heftig dat ik weken nodig had om bij te komen en te begrijpen wat er was gebeurd. Begrijpen deed ik het direct, maar erover vertellen was een heel ander verhaal. Langzaam vond ik mijn weg terug naar mezelf, naar de basis die ik als kind had geleerd door ervaring.
Ik ben ervan overtuigd dat je naakt geboren wordt en dat je lichaam als een bibliotheek van al je levenservaringen fungeert. Alles wat je nodig hebt, zit in jezelf. Maar door de eeuwen heen is dit besef steeds verder naar de achtergrond verdwenen. Dit komt deels door opvoeding, hoe goedbedoeld ook, waarin normen en waarden vaak zó worden doorgegeven dat ze ons juist beperken in plaats van ons versterken. De kern van wie we werkelijk zijn, onze essentie, raakt daardoor overschaduwd door verwachtingen en maatschappelijke patronen.
Dagelijks worden we geconfronteerd met ideeën over wat goed en fout is, en deze oordelen werken vaak bagatelliserend voor ons ware zelf. Ze maken mensen onbewust afhankelijk van externe bevestiging en zorgen ervoor dat velen hun innerlijke kracht niet meer herkennen. Dit zie ik ook terug in de paranormale wereld, waar mensen soms denken dat ze iets van buitenaf nodig hebben, een medium, een voorspelling, een externe energiebron, terwijl de echte antwoorden vaak al in henzelf liggen.
Met dit document wil ik mensen uitnodigen om anders naar deze beroepen te kijken. Niet om alles direct af te wijzen, maar om kritisch te blijven nadenken. Ik deel mijn eigen ervaringen en inzichten per beroepsgroep, in de hoop dat het een eerlijker en realistischer beeld schetst. Het is niet mijn bedoeling om iemands geloof of ervaring te ontkrachten, maar ik wil wel laten zien waar de valkuilen liggen en hoe belangrijk het is om open te blijven staan voor echte professionele hulp wanneer dat nodig is.
Ik nodig je uit om met een open blik verder te lezen en zelf te bepalen waar jij staat.
Onomkeerbare Stroom
Als je door het water loopt, verplaats je de stroming, en het is onmogelijk om dezelfde druppels terug te plaatsen waar ze waren.
Het leerde me dat elke beweging die we maken onomkeerbare veranderingen met zich meebrengt. Het verleden herschikken zoals het was, is onmogelijk, net zoals het leven ons voortdurend dwingt vooruit te gaan. Dit besef gaf me uiteindelijk de kracht om mijn eigen pad te bewandelen, zonder vast te houden aan wat was.
