Jarenlang was ik actief in de paranormale wereld, op zoek naar kennis, begrip en de mogelijkheid om anderen te helpen met wat ik zelf had ervaren en ondervonden. Ik was jong en vol hoop, ervan overtuigd dat ik iets kon betekenen voor mensen die antwoorden zochten. Maar al snel ontdekte ik dat deze wereld niet was zoals ik had gehoopt.

In plaats van steun en samenwerking onder collega’s, ontmoette ik vooral weerstand en afgunst. Sommigen respecteerden mijn kunnen, maar velen probeerden mij te vormen naar hun eigen visie. Misbruik lag voortdurend op de loer, in vele vormen. Mensen die mijn energie wilden aftappen, klanten doorschuiven die ze zelf niet konden helpen, vaak omdat die klanten niet konden betalen voor de absurde bedragen die in deze wereld werden gevraagd. Ik zag hoe alles draaide om geld, hoe beurzen uitmondden in een competitie van verdiensten en hoe misleiding, roddel en zelfs seksueel misbruik aan de orde van de dag waren. Dit was niet de spirituele wereld die ik zocht.

Na jaren van observeren en proberen moest ik concluderen dat ik mezelf had teleurgesteld door te geloven in een illusie. Ik had aangenomen dat de paranormale wereld bestond om mensen te helpen, om hen te leren zichzelf te beschermen. Maar in werkelijkheid ging het vaak slechts om uiterlijke schijn en commercieel gewin.

Ondertussen had ik talloze boeken gelezen, luisterprogramma’s gevolgd zoals Het Zwarte Gat en me verdiept in alles van alternatieve geneeswijzen tot numerologie, astrologie en parapsychologie. Maar echt aansluiting bij mijn eigen ervaringen vond ik zelden. Op een gegeven moment werd het me te veel. Ik besloot me volledig terug te trekken, weg uit die wereld waar ik niet langer mee geassocieerd wilde worden. Ik wilde niets meer zien, horen, voelen of ruiken wat met spiritualiteit te maken had. In plaats daarvan richtte ik me op het alledaagse leven en mijn sociale verantwoordelijkheden.

Dit hield ik jaren vol. Pas twintig jaar later realiseerde ik me dat niet alleen anderen verwachtingen van mij hadden gehad, maar dat ik zelf ook onbewust verwachtingen had gecreëerd. Ik raakte steeds verder van mezelf verwijderd, tot therapieën me langzaam weer dichter bij mijn kern brachten. De laatste therapie was zo heftig dat ik weken nodig had om bij te komen en te begrijpen wat er was gebeurd. Begrijpen deed ik het direct, maar erover vertellen was een heel ander verhaal. Langzaam vond ik mijn weg terug naar mezelf, naar de basis die ik als kind had geleerd door ervaring.

Ik ben ervan overtuigd dat je naakt geboren wordt en dat je lichaam als een bibliotheek van al je levenservaringen fungeert. Alles wat je nodig hebt, zit in jezelf. Maar door de eeuwen heen is dit besef steeds verder naar de achtergrond verdwenen. Dit komt deels door opvoeding, hoe goedbedoeld ook, waarin normen en waarden vaak zó worden doorgegeven dat ze ons juist beperken in plaats van ons versterken. De kern van wie we werkelijk zijn, onze essentie, raakt daardoor overschaduwd door verwachtingen en maatschappelijke patronen.

Dagelijks worden we geconfronteerd met ideeën over wat goed en fout is, en deze oordelen werken vaak bagatelliserend voor ons ware zelf. Ze maken mensen onbewust afhankelijk van externe bevestiging en zorgen ervoor dat velen hun innerlijke kracht niet meer herkennen. Dit zie ik ook terug in de paranormale wereld, waar mensen soms denken dat ze iets van buitenaf nodig hebben, een medium, een voorspelling, een externe energiebron, terwijl de echte antwoorden vaak al in henzelf liggen.

Met dit document wil ik mensen uitnodigen om anders naar deze beroepen te kijken. Niet om alles direct af te wijzen, maar om kritisch te blijven nadenken. Ik deel mijn eigen ervaringen en inzichten per beroepsgroep, in de hoop dat het een eerlijker en realistischer beeld schetst. Het is niet mijn bedoeling om iemands geloof of ervaring te ontkrachten, maar ik wil wel laten zien waar de valkuilen liggen en hoe belangrijk het is om open te blijven staan voor echte professionele hulp wanneer dat nodig is.

Ik nodig je uit om met een open blik verder te lezen en zelf te bepalen waar jij staat.
Onomkeerbare Stroom

Als je door het water loopt, verplaats je de stroming, en het is onmogelijk om dezelfde druppels terug te plaatsen waar ze waren.

Het leerde me dat elke beweging die we maken onomkeerbare veranderingen met zich meebrengt. Het verleden herschikken zoals het was, is onmogelijk, net zoals het leven ons voortdurend dwingt vooruit te gaan. Dit besef gaf me uiteindelijk de kracht om mijn eigen pad te bewandelen, zonder vast te houden aan wat was.

Astrologen beweren dat de stand van sterren en planeten invloed heeft op iemands persoonlijkheid en levensloop. Ze werken met horoscopen en geboortekaarten en zeggen hiermee inzicht te kunnen geven in iemands karakter, relaties en toekomst.

In mijn zoektocht naar antwoorden heb ik me een tijd verdiept in astrologie, deels uit nieuwsgierigheid, deels omdat ik hoopte iets te ontdekken dat echt klopte. Wat me opviel, is dat veel astrologische uitspraken ontzettend algemeen zijn. Ze bevatten vaak brede bewoordingen waarin iedereen zich wel enigszins kan herkennen. Als ik bijvoorbeeld meerdere horoscopen naast elkaar legde, merkte ik dat dezelfde uitspraken voor verschillende sterrenbeelden gebruikt werden, alleen net iets anders geformuleerd.

Daarnaast heb ik me vaak afgevraagd waarom astrologie geen concrete en toetsbare voorspellingen kan doen. Als de stand van de sterren echt invloed heeft op ons leven, waarom kunnen astrologen dan geen specifieke en controleerbare feiten benoemen? Waarom blijven de voorspellingen vaak vaag en achteraf op allerlei manieren te interpreteren? Mijn ervaring is dat astrologie vooral inspeelt op wat mensen willen horen, zonder dat er echte bewijsvoering achter zit.

Wat me ook opviel, is dat astrologie een commercieel verdienmodel is geworden. In tijdschriften en kranten verschijnen dagelijks of wekelijks horoscopen, vaak in een summiere en algemene vorm. Ze zijn zo opgesteld dat iedereen er wel iets in kan herkennen, waardoor ze makkelijk te accepteren zijn. Veel mensen zijn zich er niet van bewust dat ze onbewust zelf de uitkomsten beïnvloeden. Gedachten hebben kracht, en als iemand een voorspelling leest en daar onbewust naar gaat handelen of erop gaat visualiseren, lijkt het alsof de astrologie klopt, terwijl het in feite een zelf vervullende voorspelling is.

Toch begrijp ik waarom sommige mensen er troost of richting in vinden. Het kan fijn zijn om houvast te hebben, zeker als je zoekende bent. Maar voor mij voelde het uiteindelijk meer als een psychologisch spel dan als een echte wetenschap.

Automatisch schrift wordt vaak omschreven als een vorm van spiritueel of paranormaal schrijven, waarbij de hand van de schrijver als het ware wordt ‘geleid’ door een entiteit, gids, overledene of het onderbewuste. De beoefenaar zegt vaak geen controle te hebben over wat er op papier komt, en ziet zichzelf meer als doorgeefluik dan als auteur

Mijn eerste kennismaking met automatisch schrift was verwarrend maar ook intrigerend. De gedachte dat er via deze methode boodschappen van buitenaf, of van diep vanbinnen – konden doorkomen, fascineerde me. Ik probeerde het zelf uit, niet om ‘in contact te komen met geesten’, maar om te zien wat er uit mijn eigen onderbewuste zou kunnen spreken. In het begin was het vooral een manier om gevoelens die ik niet goed kon verwoorden, toch een uitlaatklep te geven.

Wat ik al snel merkte, is dat deze praktijk een grote aantrekkingskracht heeft op mensen die zoeken naar antwoorden buiten zichzelf. Maar juist daar wringt het voor mij. Want hoewel sommige teksten die eruit voortkomen oprecht, troostend of zelfs verhelderend kunnen zijn, is het moeilijk te zeggen waar ze écht vandaan komen. Zijn het hogere krachten, het onderbewuste, projecties van wat je hoopt of vreest? Die grens is flinterdun en kwetsbaar.

Ik heb in de loop der jaren mensen gezien die volledig afhankelijk raakten van wat hun ‘automatisch schrift’ hen vertelde. Ze stelden geen vragen meer bij de inhoud, maar gingen er klakkeloos vanuit dat het waar was. In sommige gevallen leidde dit zelfs tot manipulatie, vooral als een derde partij, bijvoorbeeld een medium; het schrift interpreteerde en daarmee macht kreeg over de persoon.

Er zit ook een commercieel randje aan deze praktijk. Sessies worden aangeboden als spirituele consulten, en er zijn boeken volgeschreven met zogenaamd ‘doorgegeven’ boodschappen. Soms voelde het alsof mensen eerder bezig waren met het verspreiden van een ‘unieke gave’ dan met echte begeleiding of zorgvuldigheid. Terwijl juist deze kwetsbare vorm van schrijven om voorzichtigheid vraagt. Je weet niet altijd waar het vandaan komt, maar de impact op degene die het leest of ontvangt kan groot zijn.

Voor mij is automatisch schrift geen pure vorm van misleiding, maar wel iets waar je uiterst kritisch naar moet blijven kijken. Het kan waarde hebben als creatieve of introspectieve methode, maar zodra het als absolute waarheid wordt gepresenteerd of als instrument voor ‘waarheden van buitenaf’, raakt het voor mij uit balans. De kracht van woorden is groot, zeker als je ze aan een hogere bron toeschrijft.

Mijn belangrijkste les: wat via jouw hand komt, hoeft niet van ‘boven’ te komen. Misschien is het juist van binnenuit en dat is al krachtig genoeg.