Eerste Erkenning

Ik zweeg, gevangen in mijn stille strijd,
De wereld keek, maar vond geen waarheid in mij.
Onbegrepen, een schaduw van wie ik ben,
Tot iemand zei: “Je hebt gelijk.”

Die woorden braken door mijn muren heen,
Eenvoudig, zacht, en toch zo gemeend.
Voor het eerst voelde ik: ik mag bestaan,
Niet als masker, maar als wie ik echt ben gegaan.

Eén stem, één blik, en een klein gebaar,
Gaven mij de ruimte, waar ik naar verlangde.
Erkenning, een vonk in een koude nacht,
Een begin waar ik nooit van, verwacht.

Voelde ik, voor het eerst mijn ademhaling stromen