Ode aan het kleine kind van vroeger

Lief klein kind,
daar in de schaduw van de jaren,
waar jouw wereld groter leek dan jijzelf,
ik zie je nu, zoals je altijd was:
een lichtpuntje in een wereld die vaak donker voelde.

Je zachte hart droeg een kracht
waarvan je nog niet wist dat die bestond.
Met je kleine handen tekende je dromen,
met kleuren die alleen jij kon begrijpen.
Je zag wat anderen niet zagen,
voelde wat anderen niet durfden voelen.

In jouw stilte sprak een waarheid
die geen woorden nodig had.
Je kwetsbaarheid was je sterkte,
je eenzaamheid je leermeester.
Je was als een bloem,
die tussen stenen toch wist te bloeien.

Ik zie je,
met de grote doppen in je oren,
het kastje om je nek,
en de ogen die de wereld doorzagen,
zelfs als de wereld jou niet zag.
Je was een schepper, een ontdekker,
een klein wonder met een oude ziel.

Ik omarm je nu,
met de liefde die je toen te kort kwam.
Ik fluister dat je goed genoeg was,
altijd al goed genoeg.
Ik bedank je,
omdat jij de weg vrijmaakte
voor wie ik vandaag mag zijn.

Je bent nooit verdwenen,
je leeft in mij.
En samen,
laten we nu dansen in het licht
dat we altijd al waren.