Hoog-gevoeligheid en de pijn van eenzaamheid, wanneer voelen te veel wordt

Lange tijd dacht ik dat mijn gevoelens van eenzaamheid en ongelukkig zijn voortkwamen uit mijn complexe PTSS. En eerlijk? Dat was ook deels zo. Trauma laat diepe sporen achter. Maar na intensieve therapieën, eindeloos schrijven en innerlijk werk, begon er iets te verschuiven. Ik kwam dichter bij mezelf. En juist toen gingen deuren open die ik ooit bewust had gesloten.

Eén van die deuren leidde terug naar mijn hoog-gevoeligheid. Een andere bracht me opnieuw in contact met mijn spirituele intuïtie.

Lang heb ik deze delen van mezelf gezien als een last, misschien zelfs een vloek. Want wat moet je met een onderbuikgevoel dat je niet loslaat – niet slechts een paar dagen, maar soms maanden of zelfs jaren aanwezig blijft? Wat doe je met die onverklaarbare muur die je ineens voelt in het contact met een ander, die je niet kunt uitleggen maar die wel alles verandert?
Ik begon het te herkennen: dat mijn ‘voelen’ niet zomaar emotioneel is, maar diep energetisch en intuïtief. Soms voel ik dingen aan voordat ze gebeuren. Soms weet ik dat iemand niet zuiver is, ook al doet diegene nog zo vriendelijk en behulpzaam. En soms voel ik letterlijk druk op mijn borst als ik in een situatie zit waar iets verborgen wordt.

Dat voelen maakt mij vaak eenzaam. Niet omdat ik geen mensen om me heen heb, maar omdat ik hen niet kan bereiken met wat ik voel. Want wat zeg je als je aanvoelt dat iemand in gevaar is, of gemanipuleerd wordt, terwijl die persoon zelf niets merkt? Je kunt het niet bewijzen. En als je het wél benoemt, loop je het risico dat het klinkt als jaloezie, projectie of drama. Dus je zwijgt.
En dat zwijgen maakt eenzaam.

Soms voelt het alsof ik te vroeg geboren ben. Alsof ik dingen zie of voel waar de tijd of de omgeving nog niet rijp voor is. En dat raakt aan een diepere pijn: het gevoel het vijfde wiel te zijn. Niet omdat ik geen liefde geef, maar omdat mijn manier van waarnemen niet altijd wordt erkend.
Maar ik heb ook geleerd dat ieder mens zijn of haar eigen keuzes moet maken, hoe pijnlijk dat soms ook is. Ik kan niemand wakker schudden die zelf nog wil slapen. En al helemaal niet als dat ten koste gaat van mijn eigen energie, mijn eigen veiligheid.
Ik schrijf dit omdat ik weet dat ik niet de enige ben. Omdat ik weet dat velen van ons deze stille strijd voeren: tussen weten en zwijgen, voelen en loslaten, liefhebben en begrenzen.
Misschien is het tijd dat we die eenzaamheid doorbreken. Door te delen. Niet omdat we het zeker weten, maar omdat we elkaar misschien wel begrijpen.

Wat is hoog-gevoeligheid (HSP)?
Hoog-gevoeligheid, ook wel Highly Sensitive Person (HSP) genoemd, is een aangeboren eigenschap waarbij het zenuwstelsel gevoeliger is voor prikkels van buitenaf én van binnenuit. Ongeveer 15 à 20 procent van de mensen is hoog sensitief.
HSP’s verwerken informatie diepgaander dan gemiddeld. Dat betekent: intens waarnemen, sterk aanvoelen, diep nadenken, gevoelig zijn voor sfeer en nuance, en vaak ook een verhoogd rechtvaardigheidsgevoel. Ook lichaamssignalen of intuïtieve ‘voorgevoelens’ worden sterker opgemerkt.

Psychologisch gezien zijn HSP’s vaak empathisch, reflectief, creatief en intuïtief sterk. Maar ze kunnen ook sneller overprikkeld raken, zich onbegrepen voelen en moeite hebben met grenzen stellen. HSP is geen stoornis, maar een temperament.
Eenzaamheid bij hoog-gevoeligheid
Bij hoog-gevoelige mensen kan eenzaamheid een extra diepe laag krijgen, juist omdat ze zo intens verbonden zijn met hun innerlijke wereld en het gedrag van anderen scherp aanvoelen.
Wanneer die gevoelens en inzichten niet gedeeld kunnen worden of als ze niet worden erkend, ontstaat er makkelijk een gevoel van existentiële eenzaamheid. Dit is het gevoel “alleen” te zijn in hoe je de wereld ervaart, ondanks dat er mensen om je heen zijn.

Symptomen van deze eenzaamheid kunnen zijn:
• Je niet gehoord of begrepen voelen
• Twijfelen aan je eigen waarneming
• Je afsluiten of terugtrekken
• Pijn ervaren zonder dat er “iets concreets” aan de hand lijkt te zijn
• Overprikkeling die overgaat in emotionele isolatie
• Het gevoel ‘anders’ of ‘te veel’ te zijn
• Schuldgevoel omdat je niet “gewoon mee kunt draaien”
Toch is dit geen zwakte. Het is juist een kracht.
Herken jij dit?

Hoe ga jij om met jouw gevoeligheid in het contact met anderen?
Wat helpt jou als je je alleen voelt in wat je aanvoelt?