De zon gaf me de warmte
die ik van mensen moest missen.
De wind omarmde me,
waar armen ontbraken.
Regendruppels huilden met me mee,
toen woorden tekortschoten.
De storm schreeuwde voor mij,
toen ik dat zelf niet meer durfde.

De sneeuw koelde mijn woede,
de bries fluisterde: “hou vol”.
Dieren zagen mij zoals ik was –
zonder oordeel, zonder masker.
De aarde nam mijn pijn op
en gaf rust terug.
Daar, in het groen,
vond ik de moed
om niet te breken,
maar te bloeien.